Podzemlje
U podzemlju balkonske saksije živi više bića nego ljudi na zemaljskoj kugli. U trbuhu nepregledne galaksije, na dlačicama korijena, sred bezglasnog sazviježđa gljivičnih niti pulsiraju planete naseljene čitavim narodima mikroorganizama – na čijem čelu stoje usamljeni oklopni insekti, guzati kraljevi pancirne kratkoročnosti, koje će, nakon smrti, prije novih evolucijskih izbora, bilioni paganskih bakterija, dok si rekao britva, rastvoriti u ništa, u poslušno plodni grumen crnice iz koje će se jednoga dana u vis vinuti, valjda, tamo neki novi vitezovi prolaznosti. Kosmičke zapadno-balkonske nacije u saksiji srljaju tamnim tunelima. Na kraju svakog počinje novi. Najviše njih i ne primijete da je završio stari. Jer dole nema svjetla. Podzemlje je dark room. Tu se ne zna ko koga, da prostite, božja bića ovdje kao i svugdje intenzivno komunicaraju, razmnožavaju se, umiru, dogovoraju nove projekte, koaliraju sa drugim bakterijama i slično. U podrumu najobičnije balkonske saksije zakopani su metuzalemska ljubav i mošti svetog interneta. U svakom grumenu zemlje po klica apokalipse i Novog Jeruzalema.
Njemačka saksija ima duplo dno u koje se sipa voda. Jednostavan dizajn sa praktičnim prednostima: U slučaju duže suše podzemni rezervar odozdo zalijeva biljku. Opet, ovaj princip borbe protiv meteorološke sudbine je dosta primitivan u odnosu na tehniku koja se upotrebljava ispod vječno zelenog travnjaka na stadionu fudbalskog kluba Schalke 04 u Gelsenkrichen-u. Odozgo vidimo tek besprijekornu zelenu površinu, a dole ispod pronalazimo također jednu vrstu duplog dna. Travnjak u Gelsenkrichen usađen je u jednu ogromnu betonsku saksiju sa izuzetno kompleksnom podzemnom arhitekturom: Složena mreža cijevi regulira navodnjavanje trave, rafinirani sistem radijatora spriječava mraz, dok velike hidrauličke pumpe služe za to da se cijeli travnjak (118m X 79m) između utakmica izgura van stadiona na sunce i svjež zrak. Fudbalska saksija za travu u Gelsenkirchen teška je 11 000 tona. Njeno podzemlje podsvijest je njemačke Bundeslige.
Upravo ova loše osvijetljena sfera profesionalnog fudbala našla se pod paljbom medijskih reflektora. Razlog kratkog rafala kolektivne pažnje bilo je samoubistvo Roberta Enkea, fudbalskog golmana iz Hannovera, koji je život i karijeru bacio pod voz. Smrt reprezentativca potresla je široke mase, jer su ljudi su u njegovom liku prepoznali zrno potisnute istine. Depresivni mladić u šorcu bio je dio okrutnog sportskog cirkusa, koji na perverzno razvijenom fabričkom nivou uslužuje vladajuću kulturu površnosti. Ništa novo. Robert Enke bio je marioneta zabave u areni medijsko-industrijske iluzije u kojoj dobrovoljno učestvujemo kada gledamo fudbal. Čak i onda kada pratimo prenos tužne komemoracije na istom tom stadionu. Na tribinama 35 hiljada fanova sa podignutim šalovima, na travi kovčeg, suze u očima suigrača, za mikrofonom udovica koja pada u nesvijest. Sve to malo prije televizijskog krimića ili novog izdanja urnebesnog njemačkog Supertalent-Show-a na RTL-u u kojem ima jedan koji perfektno prdi po notama.
Fudbalsko podzemlje miriši na loše svarene prdeže. Na potisnutu mrežu nevidljivog vlakna represije, na smrdljive insektoidne oklope kapitalističkih struktura, koje globalni novac oblači nekad u klupski, nekad u nacionalni dres. Na tihe ratove bakterijskih kultura, u mikrobiotičkim mitskim dubinama jedne sasvim obične saksije na četvrtom spratu Zapadnog Balkona. Na politički savršenu simbiozu između života i smrti, na biljke, gljive i sićušne organizme koji svaki leš, svaku tvar ispod zemlje rastvaraju u ništa, zeca za pet, čovjeka za trideset, pokoji kamen za nekoliko hiljada godina. Ukratko, na neznanje i hiperprodukciju samoće u vremenima beskonačne komunikacije.
